Tokom razgovora, održanog 7. decembra ove godine sa predsjednikom V.V.Putinom, bilježimo izraženu spremnost predsjednika Sjedinjenih Američkih Država, Džoa Bajdena, za organizovanje ozbiljnog dijaloga u vezi sa pitanjima, koja se tiču obezbjeđivanja sigurnosti Ruske Federacije. Takav dijalog je prijeko potreban danas kada se odnosi između Rusije i udruženog Zapada i dalje degradiraju, i kada su dostigli kritičan nivo. Istovremeno posljednjih dana se šire različite slobodne interpretacije naše pozicije. S tim u vezi smatramo da je neophodno da još jednom razjasnimo sljedeće. Komprimiranje konfrontacije u odnosima prema nanašoj zemlji je apsolutno neprihvatljivo. Kao izgovor se koristi situacija u Ukrajini, u pogledu koje je Zapad zauzeo kurs koji podstiče rusofobiju, opravdava aktivnosti kijevskog režima u narušavanju Minskog dogovora i priprema za scenario nasilja u Donbasu.

Umjesto da ukore svoje ukrajinske štićenike, članice NATO podstrekavaju Kijev na agresivne korake. Drugačije se ne mogu interpretirati učestale neplanirane obuke SAD i njihovih saveznika u Crnom moru. Avioni zemalja - članica NATO, uključujući i strateške bombardere, redovno izvode provokacione letove i opasne manevre u blizini ruskih granica. Nastavlja se vojno zauzimanje teritorije Ukrajine i napumpavanje zemlje naoružanjem. Zauzet je pravac uvlačenja Ukrajine u NATO, što je bremenito opasnošću da se tamo pojave udarni raketni kompleksi sa minimalnim vremenom doleta do Centralne Rusije i druga destabilizirajuća naoružanja. Tako neodgovorno ponašanje znači neprihvatljivu prijetnju našoj bezbjednosti, izaziva ozbiljne ratne rizike za sve angažovane strane, sve do konflikta širokih razmjera u Evropi. Pri tome se iznose uvjeravanja da je pitanje hipotetičkog članstva Ukrajine u NATO isključivo stvar Kijeva i Alijanse, i da se u taj proces niko ne treba miješati. Podsjetićemo da ipak, osim Vašingtonskog dogovora, zemlje NATO imaju i obavezu u pogledu neodvojivosti bezbjednosti u Evroatlantiku, odnosno na čitavom prostoru OEBS. Ovaj princip je prvi put bio promovisan u završnom Helsinškom ugovoru, a potom osnažen i ponovo potvrđen Pariskom poveljom za Novu Evropu 1990.godine, u kojoj je zabilježeno: “bezbjednost svakoga je neodvojivo povezana sa bezbjednošću svih ostalih”. A 1999.godine, na samitu OEBS u Istambulu, usvojena je Povelja o evropskoj bezbjednosti, u kojoj se naglašava da države - učesnice “neće jačati svoju bezbjednost na račun bezbjednosti drugih država”. Sva ova dokumenta su potpisali najviši rukovodioci država – učesnica OEBS, uključujući sve zemlje - članice NATO. Međutim, u kršenju principa nepodijeljene bezbjednosti – kao i u kršenju obećanja, koja su davana sovjetskom rukovodstvu, za sve ove godine, NATO se dosljedno širila prema istoku, ignorišući zabrinutost koju je iskazivala Moskva, kojom prilikom je popunjavanje NATO svaki put, ovom bloku dodavalo razgolićeni antiruski naboj.

Mi odavno skrećemo pažnju da je takav razvoj događaja nedopustiv. Posljednjih decenija smo više puta predlagali da se osnaži princip jednake i nepodijeljene bezbjednosti na evroatlantskom prostoru i da bude pravno obavezujući, budući da gore pomenute političke obaveze Zapad očigledno nije imao namjeru da ispunjava. Međutim, nama su stalno odgovarali odrečno. S tim u vezi, kako ističe Predsjednik, V.V.Putin, tražimo u konkretnom vremenskom intervalu i po principu jednake i nepodijeljene bezbjednosti – ozbiljne dugoročne pravne garancije, koje bi eliminisale bilo kakvo dalje širenje NATO na istok i razmještanje sistema naoružanja, koje prijeti zapadnim granicama Rusije. Radi konkretnih interesa evropske bezbjednosti neophodno je zvanično dezavuisati odluku samita NATO u Bukureštu, iz 2008.godine da će “Ukrajina i Gruzija postati članice NATO”, koja je u suprotnosti sa preuzetom obavezom lidera svih država - učesnica OEBS – “ne pojačavati svoju bezbjednost na račun bezbjednosti drugih”. Zalažemo se na pravnom jačanju dogovaranja SAD i drugih zemalja NATO o neraspoređivanju udarnih sistema naoružanja, koji predstavljaju prijetnju Ruskoj Federaciji, na teritoriji njoj susjednih zemalja, kako onih koje su u sastavu Sjevernoatlantske alijanse, tako i onih koje nijesu.

Takođe insistiramo da od NATO dobijemo konkretan odgovor na predloge o smanjenju zategnutosti u Evropi, koje smo ranije pokretali, uključujući posebno:

- udaljavanje područja operativne obuke na usaglašenu udaljenost od linije razdvajanja Rusija – NATO;

- usaglašavanje maksimalne distance približavanja ratnih brodova i aviona radi prevencije opasnih vojnih aktivnosti, u prvom redu u baltičkom i crnomorskom regionu;

- obnavljanje regularnog dijaloga između resora odbrane, na liniji Rusija – SAD i Rusija – NATO.

Pozivamo Vašington da se priključi moratorijumu u pogledu razmještanja raketa srdenjeg i kratkog dometa u Evropi, koji se jednostrano odnosi na Rusiju, da usaglasi i uvede neophodne mjere u pogledu verifikacije izvršavanja obostranih obaveza. Rusija će u najkraćem roku ponuditi projekte međunarodnih pravnih dokumenata u vezi sa naznačenim pravcima djelovanja, kako bi inicirala početak pregovora u odgovarajućim formatima. Posebno ćemo insistirati na unošenju pravnih garancija bezbjednosti u okviru priprema za redovnu rundu rusko – američkog dijaloga o strateškoj stabilnosti. Insistiraćemo na konkretnom razmatranju vojnih aspekata obezbjeđivanja bezbjednosti na nivou ministarstava odbrane, uz učešće takođe spoljnopolitičkih resora Rusije i zemalja NATO. Smatramo da je neophodno da i OEBS, u kome su zastupljene sve zemlje evroatlantskog regiona, ne ostane po strani od diskusija za rješavanje problema evropske bezbjednosti. Istrajno pozivamo da se ruski predlozi pažljivo razmotre i da se pristupi ozbiljnim pregovorima u cilju postizanja dogovora, koji će obezbijediti pravedan i stabilan balans interesa na našim zajedničkim prostorima.